Al ben ik er mij maar al te goed van bewust dat ons aller Django Reinhardt een nalatenschap opgebouwd heeft, waar erfgenamen uit alle uithoeken van de wereld van genieten, of ze nu luisteraar zijn of muzikant, toch is het altijd een beetje verrassend geconfronteerd te worden met mensen als deze Michael Joseph Harris, helemaal uit Baltimore, Maryland, die zich met medegitarist Sami Arefin en bassist Zach Serleth nu al vier platen lang verdiept in het oeuvre waar onze nationale trots terecht wereldberoemd mee werd.

Voor deze nieuwe plaat schreef Michael -naar eigen zeggen een geweldige bewonderaar van het gitaarspel van Fapy Lafertin- alle muziek zelf, geïnspireerd door alle genres die van ver of van dichtbij met Django te maken hebben: musette, Romani, swing, manouche…ze zijn er in overduidelijke mate aanwezig, al krijg je bij momenten ook een toefje funk of bossa te horen.

Harris, die in de uren dat hij niet op een podium staat of in een studio zit ook nog het Charm City Django Jazz Fest in zijn thuisstad in goede banen leidt, kreeg voor deze plaat nog wat extra hulp van violisten Jason Anick en Patrick McAvinue, klarinettisten Giacomo Smith en Connor Stewart, accordeonist Dallas Vietty en bassist Geoff Saunders (zie Mark O’Connor en Sierra HUll), stuk voor stuk meesters op hun instrumenten.

Het straffe aan deze plaat is dat elk van de muzikanten bijzonder goed begrepen blijkt te hebben waar het bij Django om draaide: dezer plaat bevat veel nostalgie, zonder erin te verzwelgen: de muzikanten spelen in de stijl van Django en Harris schrijft zoals Django zou geschreven zou kunnen hebben, als hij vandaag nog onder ons was.

Allerminst platte idolatrie of blind epigonisme dus: deze kerels zitten helemaal in de stijl(en) van Django en vertalen die naar de eenentwintigste eeuw en dat levert een frisse, gevarieerde en erg genietbare plaat op, waarvan je je na ampele beluistering afvraagt waar je nu het meest van onder de indruk bent, de composities van Harris of het spel van het ensemble. Zelf zou ik het niet goed weten, want de composities zijn nergens minder dan indrukwekkend, terwijl het spel bij momenten simpel briljant te noemen is.

Het zal, in deze Covid-tijden wel een vrome wens blijven, maar wat zou ik deze band graag op één van onze podia zien staan. En waarom denk ik nu spontaan aan een niet zo groot festival in een park in de buurt van ons Atomium? Nu, eer het zover komt, stroomt er nog wel wat water naar de zee en moeten/mogen/kunnen we het stellen met deze geweldige plaat!

(Dani Heyvaert)